مستقل (برچسب)

24 سپتامبر 2020 (منتشر شد)

20 دقیقه

بالشتکهای توالی رویایی و لیدهای مصنوعی پرتحرک که در ذهن شما حک می شوند نام بازی در The Wall است ، آخرین EP از دیوید تامپسون ، هنرمند الکتروپاپ فیلادلفیا. ضبط شنونده را به روزهایی برمی گرداند که موسیقی سبک تر است. شور جذاب موسیقی پاپ در دهه 1980. اگرچه آهنگ های تامپسون دارای ضرب های بسیار رقصنده ای هستند ، اما آنها بدون آن نبرد ناامیدکننده هستند که بیش از پسر بعدی ، صدای ساب ووفر را بزنند. این پادزهر نمودارهای پاپ آلوده به دام زیدت فعلی است. پیراهن های گرد و گلگون ، پاستلی و پف دار. وازلین روی لنز به جای ترک خوردن صورت ultra hi-def. الگوهای ماشین درام رباتیک تامپسون تا آنجا پیش می رود که به سرزمین Kraftwerk برسند قبل از اینکه فضای راحتی را در جایی از لیگ انسان ها پیدا کنند.

تصویر روی جلد تامپسون با نقاب صورت ، نماد سنگ بنای سالی است که هم اکنون همه ما در آن زحمت می کشیم. با این حال ، “زمان” ، آلبوم بازکن که به درستی زمان اضافی را توصیف می کند که قبل از خاموش کردن ویروس همه چیز به طور غیر منتظره به همه ما داده شد. این قطعه شعری است برای اجازه دادن به “زمانی برای رشد کامل افراد”. زمان بیکار ، وقت برای فعالیت های اجتماعی ، زمان برای کارهای بالاتر ، برای نظم و انضباط ، تمرین تجربی ، علم خلاقیت مادی ، برای معاشرت و بازی ». هدیه ای که همه ما قبل از اینکه موظف به انجام کاری نباشیم ، آن را مسلم می دانستیم. قبل از تعطیلی وقت خود را با وسواس به چه چیز کوچک و ناچیزی اختصاص می دادید؟ حالا دیگر از رادار خارج شده و اهمیتی ندارد. شما به خاطر آن ثروتمندتر هستید. تامپسون این را در یک مانترا پر از مصنوعی قرار می دهد که بر روی یک قلاب تماس پرنده دیجیتالی تحریف شده آویزان است. Arpeggiators و رشته های بلند قایقرانی به وفور یافت می شود.

آهنگ تیتراژ کاملاً 80 ساله است که به رام می آید. مصنوعی های زنگ مانند که می رقصند موجی پس از موج دلتنگی به وجود می آورند. طنین درخشان ناگهان در گروه های کر درحال مکیدن ما برای شنیدن حرف های او خاتمه می یابد ، مانند کشیدن خود را به نزدیک برای گفتن یک راز. “این گون نمی تواند” یک حرکت قهوه ای حرکت آهسته را در یک بزرگراه کالیفرنیایی غروب خورشید به ذهن متبادر می کند. ‘Clair’ یکی از مهمترین آلبوم ها است که در آن مصنوعات گیتار را روی این عدد صوتی هیپی غوطه ور در آفتاب معامله می کند. حال و هوای آلی دهه 60 به نوعی در بین سایر آهنگهای ماشین محور به هم می پیوندد. شاید این احساس درخشان باشد که آن را منتقل می کند. برای بستن EP ، “وسواس” ما را به صفحه های مدار و مربا های رنگی نئون بازمی گرداند. تامسون در حالیکه ماشینهای شلوغ کار خود را روی زمین زیر انجام می دهند ، استراتوسفر را با دروغگویی خود قلقلک می دهد.

بازگرداندن دهه 80 دیگر یک کنجکاوی عجیب و غریب یا یک افتضاح گاه به گاه نیست ، اکنون خودش یک ژانر کامل است. یک نسل کامل با این اصوات بزرگ شده اند و به این ترتیب آنها احساس می کنند که می توانند خود را به طور واقعی بیان کنند حتی اگر از مدت ها قبل تکنولوژی ، صدا و زیبایی شناسی پیشرفت کرده باشند. از بسیاری جهات دلتنگ روزهایی می شود که این هوای مطبوع بر موج های هوا حکمرانی می کند. دیوار The David Thompson با موفقیت در این زمان از پیراهن های گرد و گلگون ، پاستلی و پف دار لذت می برد. بازی در دیوار ، آخرین EP از دیوید تامپسون ، هنرمند الکتروپاپ فیلادلفیا.